помери созен | Довуд Пажмон | Dawood Pazhman | داوود پژمان

داوود پژمان از هنرمندان خوش‌صدای بدخشان است که با آوای دلنشین و شیوه‌ی ویژه‌ی هنری‌اش جایگاه خاصی در میان دوستداران موسیقی یافته است. او در دهه‌ی شصت خورشیدی در روستایی نزدیک رود آمو چشم به جهان گشود؛ کودکی و نوجوانی‌اش در دل کوهستان‌های سرسبز بدخشان سپری شد، جایی که طبیعت و فرهنگ غنی آن سرزمین، جان او را با موسیقی و شعر پیوند زد. پژمان از همان آغاز جوانی، عشق به آواز و نغمه‌های محلی را در وجود خود پروراند و بعدها با کوشش و پشتکار فراوان توانست این عشق را به هنر حرفه‌ای بدل کند. او در سال ۱۳۸۲ خورشیدی وارد دانشکده‌ی موسیقی دانشگاه کابل شد و تحصیلات آکادمیک خود را در این رشته آغاز کرد. آموزش‌های علمی در کنار استعداد ذاتی و صدای گرم، پژمان را به یکی از چهره‌های شاخص موسیقی معاصر افغانستان بدل ساخت. درخشش او در جشنواره‌ی «ستاره افغان» توجه بسیاری را به خود جلب کرد و نامش را در میان مردم کشورش و آن‌سوی مرزها پرآوازه نمود. یکی از ویژگی‌های مهم هنر داوود پژمان استفاده از ساز محلی «قشقارچه» است؛ سازی که صدای آن با روح و جان شنونده درآمیخته و یادآور اصالت و ریشه‌های فرهنگی مردم بدخشان است. او اغلب در محافل و اجراهایش با پوشش محلی ظاهر می‌شود و این خود بر زیبایی و رسالت هنری‌اش می‌افزاید. پژمان با انتخاب اشعار فاخر و کلاسیک فارسی از رودکی، حافظ، مولانا و دیگر بزرگان ادب، نشان داده است که تنها یک خواننده نیست، بلکه هنرمندی است که رسالتش زنده نگه داشتن فرهنگ و ادبیات کهن در قالب موسیقی است. آواز مشهور او با مطلع «بوی جوی مولیان آید همی» یکی از نمونه‌های درخشان پیوند موسیقی و شعر کلاسیک است که در میان فارسی‌زبانان افغانستان، ایران و تاجیکستان محبوبیت گسترده‌ای یافت. او باور دارد که شعرهای اصیل می‌توانند پیام‌های انسان‌دوستانه و فرهنگی را به نسل امروز منتقل کنند و جامعه را به سوی همدلی و آگاهی بیشتر سوق دهند. داوود پژمان هنرمندی است که مرزهای جغرافیایی را در هنر خود به رسمیت نمی‌شناسد. او همواره بر پیوند فرهنگی ملت‌ها تأکید کرده و باور دارد که موسیقی می‌تواند پلی میان دل‌ها باشد. جمله‌ای که بارها بر زبان آورده، این پیام را آشکار می‌کند: «هر کجا مرز کشیدند، شما پل بزنید». همین نگاه انسانی و فرامرزی باعث شده که آواز او نه تنها در افغانستان، بلکه در میان تمامی فارسی‌زبانان شنیده و ستوده شود. امروز پژمان نماد هنرمندی است که از دل رنج‌ها و دشواری‌های روزگار برخاسته، اما با صدای گرم، انتخاب شعرهای پرمعنا و استفاده از ساز محلی، توانسته موسیقی را به ابزاری برای صلح، محبت و همبستگی فرهنگی بدل کند. زندگی و هنر او گواهی است بر اینکه موسیقی نه تنها سرگرمی، بلکه پیامی برای وحدت، آگاهی و زنده نگه داشتن ریشه‌های فرهنگی یک ملت است. Довуди Пеҷмон овозхони зебои Бадахшон аст, ки бо овози форам ва сабки хоси ҳунарии худ дар миёни дӯстдорони мусиқӣ ҷойгоҳи хоса касб кардааст. Ӯ солҳои 1960 дар деҳаи наздикии рӯдхонаи Омӯ таваллуд шудааст; айёми бачагй ва наврасиаш дар кухсори сарсабзи Бадахшон гузаштааст, ки табиату маданияти гании он сарзамин рухи уро бо мусикй ва назм пайваст. Печмон аз овони чавониаш ба таронахои халкй ва таронахои халкй мехру мухаббат пайдо карда, баъдтар бо чидду чахд ва матонати зиёд тавонист, ки ин мухаббатро ба санъати касбй табдил дихад. Ӯ соли 2003 ба факултаи мусиқии Донишгоҳи Кобул дохил шуда, таҳсили академии худро дар ин замина оғоз кардааст. Маорифи илмй дар баробари истеъдоди фитрии худ ва овози гармаш Печмонро ба яке аз чеҳраҳои барҷастаи мусиқии муосири Афғонистон табдил додааст. Дурахши ӯ дар ҷашнвораи ситораҳои афғон таваҷҷуҳи зиёдеро ба худ ҷалб кард ва ӯро дар миёни мардуми кишвараш ва берун аз марз маъруф кард. Яке аз вижагиҳои муҳимми ҳунари Довуди Пеҷмон истифодаи асбоби маҳаллии «Қашқарча» мебошад; асбобе, ки садояш бо ҷон ва ҷони шунаванда омехта шуда, асолат ва решаҳои фарҳангии мардуми Бадахшонро ба ёд меорад. Вай аксар вақт дар маҳфилҳо ва намоишномаҳои худ бо либоси маҳаллӣ баромад мекунад, ки ба зебоӣ ва рисолати бадеии асараш зам мекунад. Пеҷмон бо баргузидани ашъори шариф ва классикии форсии Рӯдакӣ, Ҳофиз, Румӣ ва дигар бузургони адаб нишон дод, ки ӯ на танҳо сароянда, балки ҳунарпешае аст, ки рисолаташ зинда нигоҳ доштани фарҳангу адабиёти бостонӣ дар қолаби мусиқӣ аст. Таронаи маъруфи ӯ бо унвони "Бой Ҷои Молян Айд Ҳамӣ" яке аз намунаҳои дурахшони иртиботи мусиқӣ ва шеъри классикист, ки дар миёни форсизабонони Афғонистону Эрон ва Тоҷикистон маҳбубияти густурда пайдо кардааст. Вай муътақид аст, ки ашъори асил метавонад паёмҳои башардӯстона ва фарҳангиро ба насли имрӯз бирасонад ва ҷомеъаро ба сӯи ҳамдардӣ ва огоҳии бештаре барад. Довуди Пеҷмон ҳунармандест, ки дар ҳунари худ марзҳои ҷуғрофиро эътироф намекунад. Ӯ ҳамеша ба пайванди фарҳангии байни миллатҳо таъкид мекард ва бар ин бовар аст, ки мусиқӣ метавонад пуле байни дилҳо бошад. Ҷумлае, ки ӯ борҳо гуфта буд, ин хабарро ошкор мекунад: "Ҳар ҷо, ки сарҳад мекашанд, пул месозед". Ин дидгоҳи инсондӯстона ва фаромарзӣ садои ӯро на танҳо дар Афғонистон, балки дар миёни кулли форсизабонон шунавонида ва ситоиш кардааст. Имрўз Пељмон рамзи њунармандест, ки аз ранљу ранљу мушкили замонаш берун баромадааст, вале бо садои гарми худ, интихоби ашъори пурмазмун ва корбурди асбобњои мањаллї тавонистааст мусиќиро ба воситаи сулњу мењру муњаббат ва њамбастагии фарњангї мубаддал намояд.